Historiek tot 2010

Kort relaas door de jaren heen

Als we even terugkijken in de tijd en het ontstaan van het voetbal in Opitter bekijken dienen we zelfs 80 jaar terug te gaan in de tijd. In 1921 werd destijds Opitter VV opgericht. Deze club werd echter, na conflicten met de Voetbalbond, vroegtijdig ontbonden, zodat vele voetballiefhebbers met een droom bleven zitten om uiteindelijk een echte voetbalclub, erkend door de Belgische Voetbalbond, op te richten.

Op 01 april 1941, was het dan zover. Brouwer Jef Cornelissen, Jef Aerts, Jan Bosmans, Willem Coolen, Fons Stals en nog wat andere Itterse gangmakers gaven de aftrap van de eerste wedstrijd van Opitter Feesee. De oprichting van deze club werd door de Belgische Voetbalbond erkend onder stamnummer 3123. Vele dorpsgenoten vonden de weg naar de voetbalterreinen terug.

Na de oorlogsjaren begon de eigenlijke start met een echte regelmatige competitie. Opitter FC speelde er in de derde gewestelijke afdeling, en de seizoenen volgde elkaar op met hoogten en laagten.

Nadat in het seizoen 1952-1953 op de laatste plaats werd geëindigd, voorspelde de trainer van kampioen Kaulille deze ploeg een mooie toekomst … en wat bleek, in het seizoen 1953-1954 werd maar 1 maal verloren en speelde Opitter FC voor het eerst kampioen en promoveerde onze club naar tweede gewestelijke afdeling. Dit was het startsein voor een bloeiende periode die voortduurde tot het seizoen 1959-1960. Verschillende onder ons zullen met plezier terugdenken aan mannen, als Gembella en Sliwinski, die overkwamen van Thor Waterschei en die hier opgenomen werden als echte dorpsgenoten.

Een volgende bloeiende periode in de geschiedenis van onze club, kwam er in de midden jaren 60. Nadat Opitter FC achtereenvolgens tweede en derde was geëindigd, volgde in het seizoen 1967-1968 een nieuwe kampioenstitel. Onder leiding van trainer Guy Hendriks, werd er aan een ploeg gebouwd die een mooie toekomst bleek te hebben. Ondertussen had Jaak Aegten de voorzittershamer in handen genomen en blies er ook in de bestuurskringen een frisse wind. Dat Opitter FC in die tweede provinciale geen meelopersrol bezette getuigen de achtereenvolgens 5de, 3de en 2de plaats in de eindrangschikking.

In het seizoen 1971-1972 was het dan opnieuw raak. Kampioen in tweede provinciale en voor het eerst naar de hoogste provinciale afdeling. Hierna volgde in het seizoen 1972-1973 de ongelooflijke prestaties in de Beker van België. Achtereenvolgens moesten Grobbendonk, Geel, Vorst en La Louvière in het zand bijten. In de 1/16de finales moest dan gespeeld worden tegen Thor Waterschei. Voor bijna 7000 toeschouwers ging Opitter FC eervol ten onder. Het logische gevolg van deze knalprestaties van ons dorpsploegje was dat de betere spelers natuurlijk gegeerd werden door ploegen uit hogere reeksen.

Het onvermijdelijk gebeurde, Opitter FC moest terug een stapje terugzetten.

Opitter FC groeide, eind jaren zeventig en begin jaren tachtig uit tot een degelijke middenmotor in tweede provinciale. Vele kopploegen kwamen met de schrik op het lijf afgezakt naar dat ploegje, waarvan inzet, wilskracht en kameraadschap een kenmerk waren.

De jeugdwerking werd goed uitgebouwd en kon aanzien worden als een voorbeeld voor vele ploegen uit de onmiddellijke omgeving. Tal van jeugdploegen konden kampioen spelen. In zoverre dat Opitter FC in het jaar 1982-1983 de Trofee van het Gemeentekrediet overhandigd kreeg, voor haar bijzondere inspanning ten gunste van de jeugdsport.

In het seizoen 1984-1985, kon onder leiding van Jean Mausen, opnieuw kampioen gespeeld worden in tweede provinciale. Opitter FC kon terug het plaatsje in Eerste provinciale bemachtigen. Het eerste seizoen kon men zich juist redden, waardoor na de degradatie van SK Bree uit bevordering, in het seizoen 1986-1987, voor het eerst sinds 27 jaar opnieuw de derby Opitter FC – SK Bree gespeeld worden. De derby leefde enorm onder de mensen. Getuige daarvan waren de 1.188 betalende toeschouwers.

Ook nu kon Opitter FC zich slechts drie jaren handhaven in de hoogste provinciale reeks.

De mindere jaren waren aangebroken. Zo maakte de club op vier jaren tijd drie degradaties mee, zodat er in het seizoen 1991-1992, in de vierde provinciale moest gestart worden. Dat dit juist samen viel met het vijftig jarig bestaan van onze club, had een ietwat wrange bijsmaak. Ondertussen waren er ook op bestuurlijk vlak wijzigingen doorgevoerd en moesten de nieuwe bestuursleden trachten om opnieuw te bouwen aan een mooie toekomst voor de Kon Opitter FC.

Na enkele moeilijke jaren, kon er in het seizoen 1994-1995, opnieuw gepromoveerd worden naar derde provinciale. Er werd, onder leiding van Marcel Nies, autoritair kampioen gespeeld zonder één nederlaag.

Dit kon enkele jaren volgehouden worden doch, net zoals tien jaren geleden moest Opitter FC zich in hun jubileumjaar verzoenen met een degradatie.

Maar ook nu duurde het verblijf in de laagste afdeling niet lang. In het sezoen 2002-2003 werd onze club 2de in de competitie en de promotie werd een feit via de eindronde. Het seizoen 2003-2004 werd dan ook met een gezonde ambitie aangevat in derde provinciale. Na een uitstekende start en een goede heenronde, gebeurde dan iets wat als één van de zwartste periodes uit de geschiedenis van de club geboekt zal blijven. Na een ongelukkige uitspraak van de trainer volgde een revolutie tussen enkele spelers en een groepje spelers van Marokkaanse afkomst. De toekomst zag er plots somber uit. Doch dankzij de inzet van enkele bestuursleden en enkele spelers werd de toekomst gered en kon de cluub zich tevens ook sportief redden.

De gebeurtenissen van het seizoen 2003-2004 hadden (onrechtstreeks) een invloed op het verloop van de competitie 2004-2005. Na een ronduit zwakke start werd het trainersduo Willems-Maggen vervangen door het duo Hensen-Vastmans. Zij moesten de Itterse mentaliteit terug in de ploeg brengen. Dit lukte gedeeltelijk, want op het einde van dit seizoen moesten we terug een stapje achteruit zetten naar vierde provinciale.

Het seizoen 2005-2006 moest het seizoen van de wederopbouw worden. Doch na een ongelofelijk spannend competitieslot en een even bloedstollende eindronde kon Opitter FC zich op het terrein van Peer SV opnieuw de promotie naar derde provinciale afdwingen. Dat dit niet het ideale moment was wist iedereen, want in het seizoen 2006-2007 zou in het provinciale voetbal een grote hervorming plaatsvinden waardoor er in derde provinciale maar liefst 5 rechtstreekse en 1 bijkomende daler per reeks zouden zijn.

Gedeeltelijk door een laattijdige promotie en weinig succesvolle transfers moest er geroeid worden met de riemen die we hadden. Dit bleek echter al snel onvoldoende te zijn om de redding te berwerkstelligen. Ondanks de grote inzet van de trainers en spelers was een nieuwe degradatie onvermijdelijk.

Sedert het seizoen 2007-2008 speelt Kon Opitter FC opnieuw in vierde provinciale. Na een teleurstellend eerste seizoen in de reeks met vooral Noord-Limburgse ploegen, werd het seizoen 2008-2009 aangevat in een reeks met vooral ploegen uit het Maasland en Midden-Limburg. Uiteindelijk werd een mooie derde plaats bereikt met het daaraan verbonden ticket voor de eindronde. Jammer genoeg bleek Eendr Houthalen in de eerste ronde te sterk, zodat het seizoen 2009-2010 opnieuw, en mét ambitie, wordt aangevat in vierde provinciale B.

Wat in het seizoen 2008-2009 niet lukte, lukte in het seizoen 2009-2010 wel. Na een goed seizoen werd de eindronde bereikt. Hierin toonde zich Opitter FC te sterk voor Hechtel FC en Sparta Kuringen. Er kon dus opnieuw gepromoveerd worden naar Derde Provinciale. De hand van Erik Berben en zijn hulptrainer Bart Coninx was duidelijk zichtbaar. De ploeg van Opitter FC won de eindronde vooral op wilskracht en doorzettingsvermogen. Eigenschappen die alsmaar duidelijker werden naarmate het seizoen vorderde. Dat de ploeg bijna uitsluitend uit jongens van Opitter en Tongerlo bestond is hier niet vreemd aan. Dit gegeven dat Opitter FC op de deze ingeslagen weg wil voortbouwen, met échte Itterse krijgers, geeft iedereen een goed gevoel.